Κάποιες γενιές πίσω τα παιδιά δεν περνούσαν τόσο χρόνο στο σχολείο, διδάσκονταν
βασικές δεξιότητες , όπως ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Οι γονείς διαπαιδαγωγούσαν
τα παιδιά τους με βασικές κοινωνικές αρχές αλλά εκείνες τις εποχές συνήθως δεν
μπορούσαν να τα μάθουν ανάγνωση και γραφή, ένα κενό που κάλυπτε ο δάσκαλος.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και οι μαθητές είναι πιο εκτεθειμένοι σε προβλήματα
όπως η κατάθλιψη, η κοινωνική απομόνωση, η κατάχρηση ενώ ο χρόνος που περνούν στο
σχολείο έχει αυξηθεί. Χρειάζονται ,λοιπόν, να αναπτύξουν κατάλληλες κοινωνικές και
συναισθηματικές δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν όλους του κινδύνους και επίσης να
έχουν την ικανότητα να συγκεντρώνονται στους στόχους τους και να αναγνωρίζουν και να
διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους.
Σε ένα κόσμο που αλλάζει ταχύτατα ( τεχνολογική πρόοδο, νέες ανάγκες στην αγορά
εργασίας) οι νέες γενιές πρέπει συνεχώς να μαθαίνουν νέες δεξιότητες και να μπορούν να
προσαρμοστούν στις συνεχείς αλλαγές. Προκειμένου να είναι ελεύθερα τα παιδιά μας να
επιλέξουν τον τρόπο ζωής τους , εκτός από τις ακαδημαϊκές γνώσεις απαιτείται να έχουν
την ικανότητα να σχεδιάζουν μπροστά και να διαχειρίζονται τα ίδια τη ζωή τους
λαμβάνοντας αποφάσεις. Έτσι , αποκτούν τεράστια σπουδαιότητα η λήψη πρωτοβουλίας, η
ύπαρξη κίνητρου, η προσαρμοστικότητα και η αυτο-διαχείριση.
Όπως άλλαξε ο κόσμος μας ,άλλαξαν και τα σχολεία. Οι μαθητές μένουν πιο πολλά χρόνια
στα θρανία, αναπτύσσουν σε υψηλότατο επίπεδο βασικές αρχές και μελετούν μεγαλύτερο
αριθμό μαθημάτων. Η κριτική σκέψη αντικαθιστά την αποστήθιση. Παρόλα αυτά
χρειάζονται ακόμα να γίνουν αλλαγές ,σύμφωνα με τον Stenberg (1985, 1999b ) και να
δοθεί πιο πολύ προσοχή σε εκείνες τις πρακτικές και δημιουργικές ικανότητες που
επιτρέπουν στους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους
και απρόβλεπτες προκλήσεις.
Σύμφωνα με τους Herrnstein & Murray (1994) το IQ ( δηλ. η αναλυτική νοημοσύνη)
συμβάλλει μόλις στο 10 -15% της απόδοσής μας τόσο στον τομέα του επαγγέλματός μας,
όσο και στην καθημερινότητά μας. Άρα το υπόλοιπο 90-85% που αντιστοιχεί; Οι Diener &
Lucas διαπίστωσαν το 1999 ότι η σχέση μεταξύ εκπαιδευτικών επιτευγμάτων στο σχολείο
και ικανοποίησης του ατόμου στην πραγματική ζωή είναι αδύναμη. Πώς μπορούμε, λοιπόν,
δάσκαλοι και γονείς να κάνουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας πιο χρήσιμη; Αυτά είναι
καίρια για την εποχή μας ερωτήματα.
(ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ αποσπάσματος από το Towards a broader education: Social,
Emotional, and Practical Skills Paulo N. Lopes and Peter Salovey)
Menu
